در دو چشمش گناه می خندید

بر رخش نور ماه می خندید

در گذرگاه آن لبان خموش

شعله یی بی پناه می خندید

                                           شرمناک و پر از نیازی گنگ

                                           با نگاهی که رنگ مستی داشت

                                           در دو چشمش نگاه کردم و گفت:

                                           باید از عشق حاصلی برداشت

                                                                                          سایه یی روی سایه یی خم شد

                                                                                            در نهان گاه راز پرور شب

                                                                                            نفسی روی گونه یی لغزید

                                                                                            بوسه یی شعله زد میان دو لب